parol

minsan nagkita ako ng pinagbebentang parol sa may kalye..

simple lang pero kita mong pinaghirapan ang pagkagawa..

bigla kong namiss ang Batangas..

at yung tradisyon namin noon..

tuwing malapit na ang pasko..

siyempre excited ang lahat..

lalo na ako..

sarap maging bata tuwing pasko..

iba talaga ang pakiramdam noon..

at isa sa mga tradisyong natatandaan ko..

ay ang paggawa namin ng parol..

siguro October o November pa lang..

nagsisimula na ang lahat maghanda..

ihanda na ang mga materyales at gamit..

ang skeleton ng parol..

kawayang patpat..

hinulmang bituin..

hindi ko matandaan ang totoong tawag don..

pero alam ko..taon-taon yun ang gamit namin..

pukpukan lang ng kalabito pag sira at oki na ulit..

at yung cellophane..

depende siguro ang kulay ..

kung anu ang feel ng mga tita o ng lola..

at kung ano meron sa new life..

o sa new quality..

iba siyempre every year..

pero dapat lutuin muna ang kula..

pero nang lumaon e glue na (sasyal)..

yung pabilog na kaha..

papaikutan ng niyuping papel de hapon..

Tupi tupi tupi tupi..

Gupit gupit gupit..

kailangan talaga matiyaga ka..

masmasinsin mas maganda..

yung buntot e gawa din sa papel de hapon..

(me kinalaman kaya talaga ang japan sa papel na ito)

Tupi tupi tupi tupi..

Gupit gupit gupit..

Kahit taun-taon na ginagawa..

Minsan e sumasablay pa rin..

minsan mayabong..minsan hindi..

minsan mahaba..minsan maikli..

minsan pantay..minsan burikli..

oki lng..

kasi sa huli..

maganda pa rin..

at nung lumaon..

ay nilagyan pa ng bumbilya..

nagliliwanag..

bituin nga di ga..

at ang mahalaga..

ang simbolo nito..

ang bituing nagliwanag..

noong isinilang si Kristo..

ang sayang pagmasdan..

ang sarap balikan..

pasko noong aking kabataan..

saya’y di matatawaran..

kahit simple lang na bagay..

ang ligaya ay tunay..